Και να ΄μαι εδώ, μέσα στο πλοίο τελικά, να αποτελώ πλήρωμα, εν μέρει, αφού στην ουσία είμαι υπάλληλος άλλης εταιρίας που απλά συνεργάζεται με τις γραμμές. Προτιμώ να κρατήσω τον τίτλο πλήρωμα από το υπάλληλος Καζίνο. Ποτέ μου δε συμπάθησα αυτούς τους χώρους και δε θα ζητούσα δουλειά σε ανάλογο πόστο στη στεριά. Ήρθα για το πλοίο και τις εμπειρίες του. Μαζί με αυτές, παίρνω και τις εμπειρίες του Καζίνο, χωρίς να παραπονιέμαι, αφού ξεπερνούν τις προσδοκίες μου και με το παραπάνω. Στα 29 μου αποφάσισα πως το επάγγελμα μου θα είναι ‘συλλέκτης εμπειριών’. Όσο περίεργες, τόσο το καλύτερο.
Με τα πλοία τα πήγαινα πάντα καλά. Το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι ήταν όταν πήγαινα στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού και η μητέρα μας αποφάσισε να κάνουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές σε κάποιο νησί του Ιονίου. Και λέω μεγάλο ταξίδι, γιατί ως τότε οι εμπειρίες μου αφορούσαν μόνο διαδρομές Ηγουμενίτσα - Κέρκυρα, με ‘παντόφλες’. Οπότε το ταξίδι για την Κεφαλονιά έμοιαζε με Κρουαζιέρα και το καράβι τόσο μεγάλο όσο το Πλοίο της Αγάπης. Ήταν η ίδια γραμμή πλοίων στην οποία τώρα αποκτώ αυτές τις εμπειρίες. Όπως ήταν η ίδια, όταν φοιτήτρια πλέον στην Πάτρα ταξίδευα κάθε εβδομάδα στην Ηγουμενίτσα, για να δω τους συγγενείς μου. Τον πρώτο χρόνο. Τα υπόλοιπα επτά χρόνια της φοιτητικής μου ζωής τα περνούσα στην Πάτρα, είτε γιατί δούλευα, είτε γιατί δε δούλευα οπότε δεν είχα τα χρήματα, είτε γιατί οι υποχρεώσεις δεν το επέτρεπαν. Ίσως και γιατί η φοιτητική μου ζωή ήταν και αυτή μια μεγάλη συλλογή περίεργων εμπειριών, γι΄αυτό άλλωστε διήρκησε και τόσο. Ακρίβυναν πολύ και τα εισιτήρια μετά τον πρώτο χρόνο.. Την απόφαση να μπω στα καράβια την πήρα μετά από ένα μεγάλο υπερατλαντικό ταξίδι (με αεροπλάνο αυτή τη φορά), το οποίο γέμισε τα μάτια και τη ψυχή μου αλλά άδειασε το ταμείο μου. Θυμάμαι ακόμα την ημέρα που παραιτήθηκα από την προηγούμενη δουλειά μου, ένα καλοκαιρινό πρωινό στο τέλος της Άνοιξης, όταν κάλεσα σε καφέ το ένα από τα τρία αφεντικά μου για να του πω πως φεύγω γιατί θέλω να κάνω κάτι μεγάλο αυτό το καλοκαίρι... επειδή μια μέρα ξύπνησα και συνειδητοποίησα πως είχα ξεχάσει πως να κάνω όνειρα. Επιστρέφοντας και μη έχοντας λοιπόν άλλες υποχρεώσεις -αλλά πολλά χρέη-, είπα να τολμήσω να στείλω βιογραφικό στην αγγελία που είχε μπει στο μάτι μου από τον πρώτο σχεδόν χρόνο των σπουδών μου. Κίνητρό μου ήταν εκτός από τις οικονομικές δυσκολίες, η πεποίθησή μου πως είμαστε ικανοί να κάνουμε τα πάντα. Και το ότι μετά από το μεγάλο εκείνο ταξίδι, η ψυχή μου δεν μπορούσε να ηρεμήσει, δεν μπορούσε να δεχτεί τη ζωή σαν μια ρουτίνα. Ήθελε να δει, να ζήσει. Και έτσι και έγινε. Άφησα το θέμα στην τύχη. Έστειλα το βιογραφικό και περίμενα. Στις μέρες μας ποτέ δεν είναι σίγουρο πως θα σε ειδοποιήσουν όταν κάνεις γνωστή την πρόθεσή σου να εργαστείς για εκείνους που θέλουν εργάτες. Περίεργα πράγματα. Τελικά με ειδοποίησαν και όταν αποφάσισα πως θα έφευγα, όλοι σχεδόν με είπαν φευγάτη. Ίσως... τουλάχιστον τόλμησα. Και τόλμησα γιατί αυτή η δουλειά έχει λιμάνια, έχει ανθρώπους που ζουν διαφορετικά, κλεισμένοι μέσα σε μια πλωτή κοινωνία. Ένας μικρός Δήμος είναι το Καράβι, όπως κάποτε μου είπε και ο Καπετάν Β. Και αν το σκεφτεί κανείς καλύτερα, έτσι είναι. Έχει τις Ιεραρχίες του, τα διαμερίσματά του, τα καταστήματά του, την Τράπεζά του, ακόμα και φυλακή. Και έχει και Καζίνο. Το μόνο που δεν έχει είναι την ελευθερία όσων εργάζονται σε αυτόν. Και επίσης είναι λιγότερο σταθερός, σαν ένα Δήμο στη στεριά που συνέχεια έχει σεισμούς. Όμως τί είναι σταθερό στον κόσμο μας; Ο δρόμος μέχρι τον καταπέλτη του πλοίου ήταν μεγάλος και δύσκολος. Αλλά η στιγμή έφτασε και στάθηκα και τυχερή. Ναυτολογήθηκα στη γραμμή της Βενετίας. Όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Να δω τα κανάλια της, το Σαν Μάρκο, τις γόνδολες που κοστίζουν τόσο ακριβά, τα Μουράνο, τις Βενετσιάνικες μάσκες, τις πασαρέλες που είναι ξύλινες κατασκευές που αντικαθιστούν τους δρόμους όταν η πόλη πλημμυρίζει. Και τα είδα όλα αυτά. Πολλές φορές. Σε μια βόλτα στα σοκάκια της χιονισμένης τότε Βενετίας, ο Ύπαρχος που εκείνη την ημέρα μας συνόδευε μου είπε: ‘Αυτή είναι η ανταμοιβή μας για τη δουλειά που κάνουμε. Τα όσα βλέπουμε στα ταξίδια μας’. Όμως η δική μου ανταμοιβή ήταν αλλού. Ήταν τη στιγμή που με κάλεσαν στη Γέφυρα του πλοίου για να παραλάβω τα έγγραφα που με έκαναν και επίσημα Ναύτη. Η πρώτη μου επαφή με την πανοραμική αυτή θέα ήταν στο Λιμάνι της Πάτρας. Η ψυχή μου ανατρίχιασε όταν αντίκρισε το μεγαλείο της θάλασσας μπροστά από το πιλοτήριο του πλοίου. Και παρόλο που δεν ταξιδεύαμε, εγώ ένιωθα να τρέχω με χιλιάδες ναυτικά μίλια. Η Γέφυρα βρίσκεται στο μπροστινό τμήμα του πλοίου και είναι κάθετη σε αυτό, με αποτέλεσμα να προεξέχει λίγο από δεξιά και αριστερά. Η είσοδος σε αυτή είναι καλά κρυμμένη στο τελευταίο κατάστρωμα, πίσω από βαριές πόρτες που λειτουργούν με συνδυασμούς. Είναι το μυαλό του πλοίου, αν ή μηχανή είναι η καρδιά του. Αν την πρώτη φορά η ψυχή μου ανατρίχιασε, τη δεύτερη δάκρυσε. Ο Υποπλοίαρχος με κάλεσε για να μου μιλήσει για τα σωστικά μέσα του πλοίου. Αυτή τη φορά μόλις είχαμε φύγει από την Ηγουμενίτσα, με προορισμό την Πάτρα και ο καιρός δεν ήταν καλός. Όσοι ταξιδεύουν συχνά αυτό το δρομολόγιο τον χειμώνα, θα έχουν παρατηρήσει πως εκεί πιάνει θάλασσα. Ο Καπετάνιος με οδήγησε μπροστά στη τζαμαρία και ξεκίνησε να μου μιλάει για τις βάρκες, τα σωσίβια, τα βαρελάκια, τις ασκήσεις και τα γυμνάσια, για τα καθήκοντά μου σε περίπτωση πυρκαγιάς ή βομβιστικής ενέργειας. Και απορώ πως τα θυμάμαι όλα αυτά. Ο εαυτός μου μάλλον χωρίστηκε στα δύο. Ο ναύτης εαυτός έμεινε όρθιος μπροστά από τον Καπετάνιο, κοιτούσε με σοβαρότητα τα γαλανά του μάτια και μόνο κούναγε το κεφάλι καταφατικά επαναλαμβάνοντας ένα ‘μάλιστα’ για να δείχνει το παρόν και πως όλα ήταν κατανοητά. Και εγώ, προχώρησα λίγο πιο πέρα, μέχρι που ίσα που άκουγα τη φωνή του να τα εξηγεί όλα αυτά. Κοιτούσα τη γκρίζα θάλασσα, τα κύματα που με μανία χτυπούσαν την πλώρη του καραβιού, τη βροχή που συναντούσε εμπόδιο στο πανοραμικό τζάμι. Τον ορίζοντα που χανόταν στο βάθος, εκεί που συναντούσε τη θάλασσα. Γκρίζος και ο ουρανός. Και ήταν η πρώτη φορά που το αυτό το χρώμα με μάγεψε τόσο πολύ. Πρώτη φορά που μου φάνηκε τόσο ζωντανό. (Θα σκεφτεί κανείς πως δεν είναι και τόσο σημαντικό το να βλέπεις τη θάλασσα. Όλοι σχεδόν την έχουμε δει, όλοι έχουμε μαγευτεί και όλοι σχεδόν έχουμε ταξιδέψει μέσα της. Όμως η θέα μέσα από το πιλοτήριο ενός τεράστιου πλοίου είναι πραγματικά μαγευτική. Είναι ο συνδυασμός του μεγαλείου της, της θέας, με τη θέα εντός της γέφυρας, με τη γνώση πως εκεί γίνονται όλες οι διαδικασίες για να κινηθεί αυτό το κήτος και να μεταφέρει με ασφάλεια τόσες ζωές, υπό όλες τις καιρικές συνθήκες. Όποιος στέκεται μπροστά από το τιμόνι του πλοίου, πραγματικά αισθάνεται άρχοντας του κόσμου. Με τον καιρό οι Ναύτες ίσως το βαριούνται. Αλλά αν μπορούσαν έστω και λίγο να διατηρούν αυτό το συναίσθημα, η ζωή τους μέσα στο πλοίο θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα και σίγουρα λιγότερο μονότονη και βαρετή). Εξερεύνησα το χώρο για μια στιγμή. Είδα το ναύτη στο τιμόνι να ακολουθεί τις διαταγές του Καπετάνιου, πιστός σε όσα ορίζουν οι μοίρες. Χάθηκα μέσα σε όλα τα μικρά κουμπάκια πάνω στο ταμπλό. Άλλα αναμμένα και άλλα σβηστά. Περάσαμε δίπλα από κάποιο νησί. Ήταν τότε που ο Καπετάν Μ. Σηκώθηκε από το γραφείο και ζήτησε από το ναύτη να αλλάξει πορεία γιατί ήμασταν επικίνδυνα κοντά. Ο Καπετάν Β. είχε απορροφηθεί τόσο από την κουβέντα που έκανε μόνος του μαζί μου, που ξέφυγε μάλλον λίγο εκτός πορείας. Τότε ήταν που παρατήρησα τον τρόπο με τον οποίο μιλούσε. Με την άνεση του αρσενικού που δέχεται στο ακριβό αυτοκίνητό του ένα νεαρότερο θηλυκό. Θα μου πεις, πως να μη νιώθει κανείς υπερήφανος όταν οδηγά ένα τόσο μεγάλο αμάξι! Παρατήρησα τη γλώσσα του σώματός του. Ακουμπούσε το δεξί του αγκώνα στο ξύλινο πάσο μπροστά από τη τζαμαρία και είχε σταυρώσει τα πέλματα των ποδιών του, κάνοντας έτσι τη Γέφυρα να μοιάζει με ένα μπαρ που είχε θέα τη βροχερή φουρτουνιασμένη θάλασσα. Άλλες φορές έβαζε το ένα του χέρι στη τσέπη του παντελονιού του, ως ένδειξη υπεροχής, ενώ ταυτόχρονα με το άλλο έκανε κινήσεις και έκοβε κύκλους με άνεση μπροστά από το χώρο του. Κάθε φορά που έπρεπε να δώσει εντολές στο ναύτη το έκανε με τόση άνεση όση χρειάζεται για να παραγγείλει κανείς ένα ακριβό μπουκάλι κρασί θέλοντας να δείξει πως γνωρίζει από ποιότητα και πως ελέγχει την κατάσταση. Χαμογέλασα και σκέφτηκα πως οι άνθρωποι θα είναι πάντα ίδιοι, όπου και να τους βάλεις.
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
January 2011
Categories |