Μια φιγούρα μάλλον κοντού αναστήματος, ίσως όμως φυσιολογική για τα δεδομένα της φυλής μας. Τα υπόλοιπα μπορεί να μην τα παρατηρήσεις πάνω στο πρόσωπό της, μόνο εκείνα τα μάτια... Πράσινα μάτια με δυό μεγάλες φλόγες να καίνε. Πόσες φορές τα είδα να κλαίνε... Πόσες να γελούν... Τα μάτια που με έμαθαν να κοιτώ μέσα σε αυτά και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα και να βλέπω πίσω από αυτά. Τα μάτια που με κάναν άνθρωπο.
Αν δεν σε φυλακίσουν, θα προχωρήσεις και πιο πέρα. Και τότε θα δεις τα χέρια. Κουρασμένα από τη δουλειά και τις κακουχίες. Χέρια σκληρά μα τόσο μαλακά στο άγγιγμα... Πώς το κάνουν; Χέρια που ξέρουν τι θα πει εργασία εξοντωτική, όχι για προσωπικές απολαβές, αλλά για να θρέψουν τη ζωή. Μια μεγάλη αγκαλιά πάντα ανοιχτή και έτοιμη να δώσει, οποιαδήποτε στιγμή, μέχρι να αδειάσει, γιατι αυτή ξέρει πως μόνο έτσι θα γεμίσει.. Χέρια που με κάναν άνθρωπο. Και ίσως τότε σκύψεις το βλέμμα μπροστά στο μεγαλείο της. Θα δεις τα πόδια της. Πονεμένα πόδια, που έχουν ανέβει μύριες ανηφόρες στη ζωή. Και ποτέ δε λύγισαν. Κανένα βάρος δεν είναι ικανό να τα κάνει να λυγίσουν, να πάψουν να ανεβαίνουν σκαλοπάτια σηκώνοντας το βάρος της ζωής. Έτοιμα να τρέξουν προς όλες τις πιθανές κατευθύνσεις για να προσφέρουν. Πόδια που με κάναν άνθρωπο. Φέρνω το σύνολο στη μνήμη μου. Πάει καιρός που έχω αποτραβηχτεί από κοντά της. Αυτό που βλέπω είναι μια καρδιά. Τόσο μεγάλη που χωράει τον κόσμο όλο. Και πώς να μην τον χωρέσει; Μέσα σ’ αυτή την καρδιά, βλέπω τα μάτια της. Προσπαθώ κι άλλο και ξεθάβω από το παρελθόν τη φωνή της. Να μου τραγουδάει. Ένα τόσο όμορφο ποίημα που η ψυχή μου έτρεμε και δεν το άντεχα... Θυμάμαι της ζητούσα να σταματήσει. Δεν καταλάβαινες τότε το γιατί... Συγνώμη. Ήταν τόσο όμορφο, που με τρόμαζε. Μόνο που δεν ήξερα να στο πω. Μητέρα, κρύβεις τόση σοφία μέσα σου...
0 Comments
|
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
January 2011
Categories |