Ήταν Παρασκευή νωρίς το απόγευμα, όταν κλείδωσα την πόρτα της Καμπίνας και κατέβηκα για τη βραδινή βάρδια μου. Ένα από τα λίγα καλά του να δουλεύει κανείς μέσα σε πλοίο είναι πως δε χρειάζεται να ξεκινήσει πολύ νωρίτερα. Δύο λεπτά αρκούν. Καταργούνται οι αποστάσεις, το μποτιλιάρισμα, τα κόκκινα φανάρια και οι πιθανότητες ατυχήματος είναι απειροελάχιστες, εκτός αν κάποιος πέσει από τις σκάλες. Ακόμα και αν η αλλαγή βάρδιας κοιμηθεί λίγο παραπάνω, ένα τηλέφωνο στην Καμπίνα αρκεί για να μπουν όλα σε τάξη μέσα σε λίγα λεπτά. Ένα από τα πολλά άσχημα του να δουλεύει κανείς μέσα σε πλοίο είναι πως σε περίπτωση ανάγκης, δεν υπάρχει άμεση διαφυγή. Χρειάζεται να γίνουν συγκεκριμένες και καλά συντονισμένες διαδικασίες, στις οποίες εμπλέκονται πολλά άτομα και κυρίως ανώτεροι. Και φυσικά προέχει η ασφάλεια των επιβατών. Αλλά αυτές είναι σπάνιες περιπτώσεις. Όπως ας πούμε το να εκδηλωθεί μια πυρκαγιά, ή να υπάρξει διαρροή. Και ακόμα σπανιότερο είναι να συμβεί μια βομβιστική επίθεση.
Εκείνη την Παρασκευή δεν είχα την καλύτερη διάθεση, αφού την προηγούμενη μόλις ημέρα είχα ενημερωθεί πως θα κατέβαινα από το πλοίο τη Δευτέρα με άδεια. Κάτι που δεν ήθελα γιατί δεν είχα συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόμουν, γιατί δεν ήξερα πόσο θα διαρκούσε η άδεια και γιατί δεν ήξερα σε ποιο πλοίο θα με ναυτολογούσαν μετά το τέλος της, Είχα συνηθίσει το συγκεκριμένο καράβι και το πλήρωμά του, αν και το δρομολόγιο ήταν πολύ κουραστικό. Κατέβηκα στην ώρα μου για να ξεκινήσω τη βάρδια μου. Μπαίνοντας στο Καζίνο συνάντησα τον ένα Λογιστή ο οποίος μόλις έβγαινε. Μου έκανε εντύπωση που τον είδα τέτοια ώρα εκεί, αλλά φαντάστηκα πως είχε σχέση με τα αυριανά λογιστικά που έπρεπε να τακτοποιήσουμε. Η συνάδελφος με κοίταξε με τα γαλανά της μάτια που ξαφνικά έβγαζαν μικρές φλόγες, χαμογέλασε, με ρώτησε αν είμαι καλά και κοκκίνισε ελαφρά. Απόρησα με το ύφος της. Ρώτησα αν συνέβαινε κάτι περίεργο, αφού πρώτα έριξα μια γρήγορη ματιά στο χώρο μήπως και βρω λύση στο μικρό αυτό μυστήριο πιο γρήγορα. Δεν είδα κάτι, εκτός από μια μάλλον αυξημένη κίνηση για την ώρα. “Ksereis tis psaxnoume?’ με ρώτησε με την αστεία προφορά της. Δεν είναι Ελληνίδα. ‘Όχι ...ψάχνουμε κάτι;’ ‘Ton psuktiko’, απαντάει και συνεχίζει να με κοιτά με το ίδιο βλέμμα, ενώ το κοκκίνισμα αυξήθηκε κατά δύο τόνους. Τόσο αυξήθηκε και το δικό μου, μάλλον, γιατί ντράπηκα που δε θυμόμουν το σύνθημα. Στην αρχή απόρησα, Γιατί είναι τόσο περίεργο να ψάχνει κανείς έναν ψυκτικό; Και τι τον θέλουμε και τον ψάχνουμε όλοι μαζί; Και καλά, έχουμε ψυκτικό στο πλοίο μας; Δεν έχουμε... Ξαφνικά ένιωσα τον ήχο μιας δυνατής καμπάνας στο πίσω μέρος του κρανίου μου. Νταν! Ο ψυκτικός είναι συναγερμός! Ξύπνα! Ναι... Αλλά τι συναγερμός... και... δεν άκουσα καμία ανακοίνωση ...΄ βγάλαν; Δε βγάλαν ... μήπως επειδή έκανα μπάνιο δεν την άκουσα; ‘Διαρροή;’ Ρωτάω χωρίς να είμαι σίγουρη. Μου κόβονται τα γόνατα επί τόπου. Νομίζω την πλημμύρα φοβάμαι πιο πολύ σε ένα πλοίο. ‘Oxi, vomva!’, απαντάει. ‘Α, εντάξει μωρέ! Πλάκα θα μας κάνουν. Φάρσα. Κάποιος θα πήρε τηλέφωνο και τους τρέχει. Αλλά εμείς γιατί δεν κάνουμε τίποτα; Αφού συμμετέχουμε στην έρευνα. Είναι στα καθήκοντά μας’. ‘Den ksero. To exoun analavei oloi oi upoloipoi mallon. Emeis upotithetai pos de gnorizoume tipota. Rotisa ti sumvainei giati oloi mphkan kai psaxnan to Kazino. Mexri kai mesa sto tameio mphkan. Alla kaneis de mou elege ti psaxnoun. Ektos apo enan pou den antekse kai mou to omologise’. Το ρίξαμε στην πλάκα και οι δύο, μιλώντας για τον ψυκτικό μη τυχόν και μας ακούσει κάποιος από τους επιβάτες. Είχαμε ένα θέμα να συζητήσουμε, νιώθαμε και οι δύο μια υπερένταση, αλλά δεν το παραδεχόμασταν. Το χειρότερο που μπορούσε να μας συμβεί ήταν να πεθάνουμε. Τί άλλο μπορούσε να πάει πιο στραβά. Ευτυχώς δεν ήταν πλημμύρα, Είναι πολύ παγωμένα τα νερά στα ανοικτά. Φεύγοντας για την Καμπίνα μου είπε να τηλεφωνήσω στη μητέρα μου και να της πω πως την αγαπάω. Της απάντησα πως το ξέρει αυτό. (Τό ξέρει; ... Το ξέρεις;) Πάνω που είχα πείσει τον εαυτό μου πως όλα είναι μια χαρά, άκουσα τα ηχητικά σήματα από τα ηχεία και πανικοβλήθηκα. Πάνε και οι αισιόδοξες σκέψεις, πάνε όλα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή υποτίθεται πως λίγοι γνώριζαν τι συνέβαινε. Τώρα τί είναι αυτό; Τώρα γνωρίζουμε όλοι στο πλήρωμα; Μήπως δεν είναι φάρσα τελικά; Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να σφίξω τα κλειδιά του Καζίνο στα δάχτυλά μου, λες και αυτά θα με έσωζαν. Δεν ξέρω γιατι αντέδρασα έτσι. Μήπως και χρειαζόταν να παρουσιαστώ κάπου και έπρεπε να κλειδώσω το Ταμείο. Πρέπει να παραμένει κανείς επαγγελματίας κάτω από όλες τις συνθήκες....! Κατά τη διάρκεια των ακαθόριστων ηχητικών σημάτων φυσικά οι επιβάτες δεν κατάλαβαν τίποτα. Μόνο λίγοι κοίταξαν ψηλά στα ταβάνια. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν ακούμε έναν ήχο που δε γνωρίζουμε τη σημασία του, γυρνάμε προς την πηγή του και συνήθως παίρνουμε μια έκφραση απορίας, που μερικές φορές μοιάζει και θυμωμένη, και την οποία γνωστοποιούμε στην πηγή του, ή όποιον βρίσκεται εκείνη τη στιγμή κοντά μας και εμφανίζει τα ίδια εκφραστικά συμπτώματα. Λες και εκεί που ακούγεται ο ήχος, στην περίπτωσή μας ηχείο, θα γράφονται τα χαρακτηριστικά του. Έτσι και οι επιβάτες. Ίσως περίμεναν να δουν μια επεξηγηματική πινακίδα, ή ένα μοντέλο όπως εκείνο που βλέπουν κάθε φορά που παρακολουθούν την ταινία εξοικείωσης με τα σωστικά μέσα του πλοίου σε κάθε επιβίβαση, που θα τους έλεγε: ‘Ακούσατε μόλις τον κρυφό συναγερμό για βομβιστική ενέργεια. Αυτό σημαίνει πως είτε κάποιος μας κάνει μια κακόγουστη φάρσα, είτε αυτή τη στιγμή μαζί μας ταξιδεύει ένας μικρός εκρηκτικός μηχανισμός, που όσο και να ψάξουμε πιθανά δε θα καταφέρουμε να τον εντοπίσουμε και φυσικά όλοι μπορεί να γίνουμε τροφή για τα ψάρια της Μεσογείου. Παρόλα αυτά, μην πανικοβληθείτε, συνεχίστε τις δραστηριότητες σας και θα σας ενημερώσουμε. Α, και μη δοκιμάσετε να πέσετε στη θάλασσα. Ο θάνατος από υποθερμία είναι δεδομένος και γρήγορος. Εκτός βέβαια αν φορέσετε στολή. Επίσης σας ενημερώνουμε πως το self service θα παραμείνει στη διάθεσή σας για δεκαπέντε λεπτά ακόμη. Ευχαριστούμε’. Τώρα όλοι καταλαβαίνουμε γιατί οι συναγερμοί είναι ήχοι που κανείς δεν καταλαβαίνει, εκτός και αν γνωρίζει, ή περίεργες ανακοινώσεις που περιλαμβάνουν ψυκτικούς και άλλα επαγγέλματα. Άσε που το μοντέλο θα έπρεπε να το πει και σε άλλες τρεις γλώσσες... Ένας νεαρός πελάτης ήρθε να κάνει ψιλά για να παίξει σε κάποιο μηχάνημα. Με προσγείωσε λίγο, αν και είχα το νου μου να δω τι γίνεται έξω από το Καζίνο. Είδα σχεδόν όλο το πλήρωμα εκείνη την νύχτα. Μόνο ο Πλοίαρχος δεν κατέβηκε. Όλοι πέρασαν από μπροστά μου, με καλοσιδερωμένες στολές και φαινομενικά ήρεμοι, αλλά ήξερα πως δεν ήταν. Μέχρι και ο Υποπλοίαρχος που κάποτε μου είχε κάνει την εξοικείωση στο πλοίο πέρασε και μάλιστα φορώντας την επίσημη στολή και όχι τη φόρμα εργασίας που όπως είχε πει προτιμούσε να φοράει επειδή είχε συνηθίσει στα φορτοτικά πλοία που εργαζόταν πριν. Περίεργοι είναι οι Υποπλοίαρχοι.. Κάλεσα στο τηλέφωνο τον αριθμό της Καμπίνας μας. Η συνάδελφος είχε ακούσει το συναγερμό αλλά δεν είχε ανησυχήσει τόσο. Θεώρησε πως ήταν απλά μια ειδοποίηση για το πλήρωμα να λήξει η έρευνα. Βολεύτηκα με αυτή την εκδοχή. Ήθελα να στείλω μήνυμα σε φίλους και στη μητέρα μου, αλλά κυκλοφορεί μια φήμη πως όταν λειτουργεί το δορυφορικό σήμα στα κινητά τηλέφωνα, μπορούν από τη Γέφυρα να παρακολουθήσουν το δίκτυο. Οπότε δε θα ήταν καλό να μάθουν πως διαδίδω φήμες για βόμβες και ψυκτικούς. Συν το ότι θα ανησυχούσαν, χωρίς λόγο μάλλον. Πέρασε κάμποση ώρα με διάφορους Αξιωματικούς και πλήρωμα να κάνουν παρέλαση μπροστά μου. Μου φάνηκαν πως τα πράγματα είχαν ηρεμήσει. Μέχρι που το τηλέφωνο χτύπησε και αυτή τη φορά με καλούσε η συνάδελφος από την Καμπίνα μας και όχι εγώ εκείνη. Και αυτή τη φορά ήταν εκείνη πιο ανήσυχη. Άκουγε θόρυβο στους διαδρόμους με τις καμπίνες επιβατών, μάλλον άνοιγαν για να ψάξουν και εκεί. Άρα ο συναγερμός δε σήμαινε λήξη τις έρευνας. Όμως τί; Άνοιξα το προσωπικό μου συρτάρι που βρίσκεται κάτω από τον εκτυπωτή. Έβγαλα ένα διαφανές πλαστικό φάκελο με χρωματιστές πεταλούδες, χαμογελαστά λουλούδια και μελισσούλες πάνω του. Έλεος, σκέφτηκα. Τι ρεζιλίκια είναι αυτά. Αλλά προοριζόταν για άλλη χρήση στη στεριά ο φάκελος και όχι για να συγκεντρώνω τα του καραβιού χαρτιά. Έβγαλα από μέσα το βιβλιαράκι με τα Καθήκοντά μου. Έψαξα μήπως βρω κάτι για τον περίεργο αυτό συναγερμό, αλλά δε θυμόμουν πόσα ήταν τα σήματα. Διάβασα άλλη μια φορά τα καθήκοντά μου. Είχα και το περιβραχιόνιο μου εκεί μέσα. Τα έβαλα μαζί σε μια άκρη μήπως και τελικά δεν ήταν φάρσα. Αν κάποια μάτια μπορούσαν να δουν τα αόρατα συναισθήματά μου εκείνη τη στιγμή θα ντρεπόμουν πολύ για το φόβο μου. Περίεργο συναίσθημα να γνωρίζεις και κανείς να μη γνωρίζει πως και εσύ γνωρίζεις και όλοι να νομίζουν πως μόνο εσύ δε γνωρίζεις. Είναι συναίσθημα μοναξιάς. Χάθηκα μέσα σε σκέψεις. Ο ανθρώπινος οργανισμός λειτουργεί παράξενα σε καταστάσεις πίεσης. Για τους οργανισμούς διαφόρων άλλων ζώων δε γνωρίζω, αλλά πιθανά λειτουργούν περισσότερο με τα ένστικτα, παρά με τη ψυχραιμία και τη λογική, όπως έπρεπε να κάνουμε εμείς, οι άνθρωποι, σε αυτή την περίπτωση. Ήταν μια περίεργη κατάσταση, γιατι ενώ εξωτερικά όλα έμοιαζαν φυσιολογικά και ήρεμα, εσωτερικά όλα ήταν σε εγρήγορση. Τόσο σε ατομικό επίπεδο του καθενός που γνώριζε πως κάτι συνέβαινε, όσο και στο επίπεδο του πλοίου σαν κοινωνία. Οι απλοί πολίτες ήταν ήρεμοι και απολάμβαναν το ταξίδι ενώ οι υπεύθυνοι του πλοίου είχαν κρυφές πληροφορίες που θα μπορούσαν να τρομοκρατήσουν τους πολίτες. Κάτι σαν Αμερικάνικη ταινία δηλαδή. Σίγουρα πάντως τα ζώα δεν έχουν φαντασία, και αν έχουν, σε τέτοιες καταστάσεις δε τη χρησιμοποιούν. Απλά τρέχουν.. Και αφού δεν μπορούσα να τρέξω κι εγώ, άφησα το μυαλό μου ελεύθερο. Κι εκείνο απέδειξε για άλλη μια φορά πως είναι δρομέας και μάλιστα Ολυμπιακών προδιαγραφών και αντοχών. Σαν να προσπαθούσε να συναγωνιστεί το πλοίο. Και ήταν ένα πολύ γρήγορο πλοίο, με πολύ καλούς μηχανικούς, αλλά και Καπετάνιο, και με όλες τις μηχανές του σε λειτουργία. Τόσο γρήγορο, που πάντα έφτανε λίγο νωρίτερα στους προορισμούς του, έστω και αν κάποιες φορές αναχωρούσε ακόμα και μια ώρα αργότερα από το πρόγραμμά του, λόγω του εκτεταμένου ελέγχου για λαθρομετανάστες στις νταλίκες. Και αυτοί οι άνθρωποι, παντού τρυπώνουν.. Προσπάθησα να φανταστώ το πως θα ήταν αν γινόταν μια έκρηξη βόμβας μέσα στο πλοίο, τη δεδομένη εκείνη στιγμή, που δεν ήμασταν κοντά σε κάποιο λιμάνι. Που να ήταν τοποθετημένη, αν υπήρχε; Πιθανά στο γκαράζ. Εκεί μου φάνηκε πιθανότερο. Ίσως στη νταλίκα κάποιου ανυποψίαστου οδηγού. (Ή μήπως όχι και τόσο ανυποψίαστου;) Και τι σχήμα θα είχε; Νομίζω τετράγωνο. Και θα είχε και κόκκινο λαμπάκι. Για το αν θα μετρούσε αντίστροφα την ώρα από την ενεργοποίησή της μέχρι την έκρηξη, δεν μπόρεσα να αποφασίσω. Νομίζω θα είχε περισσότερο αγωνία να μη ξέρει κανείς πόσος χρόνος απομένει. Θα είχε σίγουρα καλώδια. Ένα κόκκινο και ένα μπλε, έτσι ώστε αν κάποιος την ανακάλυπτε να έπρεπε να αποφασίσει για την τύχη του και των υπολοίπων. Επίσης δε μπόρεσα να αποφασίσω για το που θα ήταν τοποθετημένη, ως προς τις ζώνες του πλοίου. Θα ήταν μικρή ή μεγάλη η έκρηξη; Δηλαδή, θα χρησιμοποιούσαμε τα όσα μας δείξατε στην εξοικείωση κύριε Υποπλοίαρχε, ή δε θα προλαβαίναμε ούτε το σταυρό μας να κάνουμε; Τέτοιες ώρες απαιτείται... Και έπειτα το αποκορύφωμα. Θα την ακούγαμε την έκρηξη; Θα τη νιώθαμε; Τόσος κρυφός πανικός για να μη νιώσουμε τίποτα; Και τι ακριβώς θα νιώθαμε; Το φαντάστηκα ως ένα τεράστιο κρότο, μια υπερβολική ζέστη και έπειτα από κάμποση ώρα με διάφορα άλλα τέτοια εφέ, την απόλυτη ηρεμία. Το πλοίο να ταξιδεύει χωρίς να ακούγεται τίποτα. Ούτε καν οι μηχανές. Και η θάλασσα λάδι. Σαν να πλέει σε μια άλλη διάσταση. Όλα να έχουν επανέλθει στο φυσιολογικό μέσα στο πλοίο, αλλά με μια μη φυσιολογική απόλυτη ησυχία. Τελικά τα ζώα είναι τυχερά που δε βλέπουν ταινίες.. Ώρες αργότερα μετά την αναταραχή, όταν οι περισσότεροι επιβάτες είχαν κοιμηθεί και μόνο ένας είχε απομείνει στο Καζίνο, είδα τον Λογιστή Ά να περνάει και να κοιτάει χαμηλά, στις γωνίες. Μήπως τελικά είχε σκάσει κάποια βόμβα και κανείς μας δεν το είχε καταλάβει;
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
January 2011
Categories |