Κάθεται εκεί, στη δεξιά πλευρά της εισόδου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στο Περιστέρι. Κοντή, αδύνατη. Φοράει μαύρα. Τα μαλλιά της είναι ξανθά και φορά γυαλιά. Τα φρύδια της είναι περίεργα. Έχουν μεγάλη απόσταση από τα μάτια της. Της δίνουν ένα ιδιαίτερα ειρωνικό ύφος. Η φωνή της είναι στριγγλιστή.
Από την αρχή φάνηκε περίεργη. Κάπως νευρική. Σίγουρα νευρική. Κούναγε τα πόδια της έντονα. Έλεγχε όποιον έμπαινε μέσα. Σήκωνε τα γυαλιά της. Έβγαλε από την τσάντα της ένα μακρύ μαύρο πορτοφόλι. Είχε πολύ ειρωνικό ύφος. Γύρω από το στόμα της υπήρχαν έντονες ρυτίδες έκφρασης που την κάνουν ακόμα πιο παράξενη. Γέλαγε; Πως μπορεί να ήταν τόσο έντονες; Αναμφίβολα ήταν μια αυταρχική φιγούρα. Κι εγώ απέναντι να την παρατηρώ παίζοντας με το αντιστρές στο χέρι…
0 Comments
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
January 2011
Categories |