«Υπάρχω λες, κι ύστερα δεν υπάρχεις».
K.Γ.Καρυωτάκης …Καθώς ανοίγω την πόρτα του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, για να βγω έξω, σιγοτραγουδάω την Πρέβεζα. «Υπάρχω λες, κι ύστερα δεν υπάρχεις…». Ο στίχος είχε κολλήσει στο μυαλό μου καθ’ όλη τη διάρκεια των προηγούμενων συναλλαγών μου. Βγαίνω έξω. Ο ήλιος έχει ανέβει αρκετά ψηλά, και μας χαρίζει απλόχερα τη ζέστη του. Η άνοιξη έχει αρχίσει να κάνει αισθητή πλέον την παρουσία της. Η κίνηση είναι αρκετά αυξημένη, όμως νιώθω να με κυριεύει μια αίσθηση χαλαρότητας. Στέκομαι για λίγο και παρατηρώ τον κόσμο που περνά από δίπλα μου. Θέλω να φύγω, όμως νιώθω πως τα πόδια μου έχουν καρφωθεί στο πεζοδρόμιο. Δυσκολεύομαι πολύ να κινηθώ, και νιώθω και το βλέμμα μου να καρφώνεται σ’ ένα σημείο, ευθεία μπροστά μου, και τότε συνειδητοποιώ τους στίχους που τριγυρνούσαν πριν από λίγο στο μυαλό μου. Είναι πολύ εύκολο να μην υπάρχεις. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πως δεν υπάρχω. Το σώμα μου δεν βρίσκεται μέσα στη βαβούρα της μεσημεριανής κίνησης. Νιώθω αόρατη. Δε δυσκολεύομαι να το πιστέψω πως έτσι είμαι, αφού κανείς δεν φαίνεται να έχει προσέξει το απλανές βλέμμα μου, που είναι καρφωμένο στο κενό, ούτε εμένα την ίδια που στέκομαι ακίνητη σ’ ένα τόσο πολυσύχναστο δρόμο. Χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό μου. Τόσες πολλές που δυσκολεύομαι να τις ακολουθήσω. Με κουράζουν. Σκέφτομαι το θάνατο και αναρωτιέμαι πως έφτασα εκεί. Εφαρμόζω τη διαδικασία αντιστροφής των σκέψεων και το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό. Γρήγορα ανακαλύπτω την αρχή. Οι στίχοι της Πρέβεζας. «Υπάρχω λες, κι ύστερα δεν υπάρχεις». Όπως και εγώ τώρα. Όταν βγήκα έξω, υπήρχα. Και τώρα, λίγο αργότερα, νιώθω πως δεν υπάρχω. Μ’ αρέσει αυτό το παιχνίδι. Τι γίνεται όμως, όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει πραγματικά; Όταν ζεις και ξαφνικά κάτι κόβει αυτό το νήμα, κάτι χωρίς αιτία. Ένα ατύχημα, για παράδειγμα. Και έρχεται ο θάνατος. Και τότε δεν υπάρχεις. Δεν νιώθεις, δεν πονάς. Δεν προλαβαίνεις. Πονούν αυτοί που μένουν πίσω. Εσύ έχεις φύγει. Μέσα σε μια στιγμή, έχεις πάψει να νιώθεις, να καταλαβαίνεις, να υπάρχεις. Νιώθω μια ανατριχίλα σ’ όλο μου το σώμα. Φαίνεται πως η εμπειρία του ατυχήματος έχει ριζώσει για τα καλά μέσα μου. Η φρίκη του θανάτου με κυριεύει. Προσπαθώ να ξεφύγω, όμως μ’ έχει καθηλώσει. Δεν μπορώ να διώξω τα συναισθήματα και τις εικόνες από το μυαλό μου. Νιώθω να καταρρέω. Ξαφνικά ένας περαστικός κατά λάθος με σπρώχνει ελαφρά στην προσπάθειά του να περάσει από μπροστά μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα, ταραγμένη, καθώς νιώθω να ξυπνάω από έναν εφιάλτη. -Ευχαριστώ, καταφέρνω να πω λαχανιασμένη από τον τρόμο στον περαστικό. Εκείνος κοντοστέκεται, γυρίζει, με κοιτάει στα μάτια μ’ ένα ύφος γεμάτο απορία, μου γυρίζει την πλάτη και φεύγει…
1 Comment
Δονάτος
8/9/2015 08:22:25 pm
Ανδρέα Εμπειρίκου -Εις την οδόν των Φιλελλήνων.
Reply
Leave a Reply. |
AuthorWrite something about yourself. No need to be fancy, just an overview. Archives
January 2011
Categories |